Beraber aynı mekânda bulunduğumuz zamanlarda da alışamıyorum kendisine. Mesela ne zaman açılır ne zaman kapanır bilemiyorum. Açınca hangi kanalla başlanır? Bir adabı muaşereti var mıdır? Hangi kanalı açacağını bilemediğinde balıkları izlemek âdetten midir? Öyle herkes zırt pırt tüm kanalları gezmeli midir? İnsanın kafası doluyor sanki o ‘zapping’ denen olayla. Bir sürü değişik sesi, insanı, olayı birkaç saniyede içine soluyorsun… Kızsan beraber hararetlenecek insan yok. Gülsen kahkahalarının birbirine karışacağı kimse yok. Öyyyle bir tupe bakıyorsun kendi kendine (evet bence hâlâ tüplüler, sadece tüpleri küçüldü, mini minileştirildi diye düşünüyorum.)
Çocukken “Kalk o televizyonun başından, aptal olacaksın” diye söylenen ebeveynler vardı. Benimkiler bu cümleyi kurmamış olsalar dahi benim zihnime kazınmış. Zaten izlemek istediğimde de babam Türk filmlerine ve dizilerine ambargo koyardı: “Bunlar gerçek hayat değil. İnanma. Git kitap oku.” Türkçe müziğe de ambargom vardı. Nedendir bilinmez İbrahim Tatlıses ‘Sabuha’ ile ilgili bastırılmış bir bilgi var sanki zihnimde, şu an çıkaramıyorum. Ambargo sebeplerinden biri olabilir. E televizyonda da Türk yapımı olmayan pek bir şey yoktu o yıllarda. ‘Yalan Rüzgârı’, ‘Hayat Ağacı’ hep yasaktı. Zaten ana habere yakın bir saatti, babam ona hazırlanırdı. 90310 vardı gençlik dizisi (210 mu 310 mu çelişkideyim), onda da hemen öpüşüyorlardı, hep erkek-kız ilişkisi konuşuluyordu ve ben 10 yaşında bile değildim diye onu da tasvip etmezdi. Ben de okudum bol bol. Her bulduğum şeyi okudum. Banyoda şampuanların arkalarını bile okudum, deterjanların, kremlerin… Daha sonraları okuduklarımı film yaptıkları da oldu. Hiç sevemedim. Ailemin gerçekçiliğinden hayal gücüm zayıf kalacak sandım. Ne Star Wars biliyorum ne Star Trek… Tolkien’in Yüzüklerin Efendisi’ne sardım. İşte onun filmi beni yıkıma uğrattı. Saygı duyuyorum ne ödüller aldılar, fakat benim hobitlerim çok daha bambaşkaydı zihnimde. Daha ‘Şirinler’vari, daha bir güleryüzlü, temiz pak tiplerdi. Başkasının hayal gücünü benimseyemedim.
HEP TEK BAŞINA İKTİDAR
Sonra sokağa çıkmayı öğrendim. Sokak çok güzeldi. Camdan bakıldığında görülebildiğim kadar uzaklaşabiliyordum, ancak o bana yetiyordu. Çünkü sokakta bambaşka bir şey keşfetmiştim: İnsan. Başka insanlar harikulade bir şeydi. Ne yapıyorlardı? Beraber bir şey yapabilir miydik? Ne giymiş, ne okumuş, ne öğrenmişlerdi? Nereleri gezmiş, nereleri görmüş, ne yiyip ne içmişlerdi? Bol bol anlatsınlar, beni de sorsunlat.. İnsan insanın külüne muhtaç atasözünü bizzat benim atalarım söylemiş, damarlarımda hissedebiliyorum. Zihnimdeki 7 yaş anıları dosyasında her gün bir kek yapıp kapı kapı gezmek var mesela (evet, o evi yakan çocuklardan biri olabilirdim, kesin okunmuş çocuklardanım). Güneş gazetesinin yemek tarifi ekini dün gibi hatırlıyorum ama Kemal Sunal filmi bilmiyorum. Tabii yemek eşlik gerektirir, paylaşılabilir. İşte o gün bu gün ben insan seviyorum. Televizyon izleyeceğime buluşayım birinizle seviyorum. Yüz yüze sohbet edelim, yürüyelim su kenarı bir yerlerde, rüzgâr yüzümüze essin, o hissi paylaşmayı seviyorum. Bir bankta oturup dizim başka bir insanın dizine değsin seviyorum, sohbet alsın başını gitsin seviyorum. Ya da hiç konuşmayalım. Aynı manzaraya bakalım, kendimiz olalım seviyorum.
Yani anlıyorum televizyon da önemli. Tanımadığım bir sürü ünlü var, anlayamadığım şakalar oluyor. Gündemi kaçırabiliyorum ödül töreni zamanlarında. Hatta merak ediyorum televizyonunuz olmasa kanepenizi nereye koyarsınız diye. Yani televizyon ne zamandır tek başına iktidar da kendi sehpası bile var, sizinkinden bağımsız? Şimdi artık bir de sosyal medya var. Televizyon yoksa akıllı telefon, tablet, dizüstü bilgisayar var. Aslında hepsi harikalar, bizi dünyaya bağlıyorlar. Ama ben yine de telefonu masaya çıkarmadığım akşam yemeklerinin bağımlısıyım. Yanındayken bildirimlerin sesini kıstığım insanların hayranıyım. Televizyonum yok, evet. Ama buluştuğumuzda yüz yüze paylaşacak bir sürü hikâyem var.
News
